Koude subtropen

Koud geland na een lange slapeloze nachtvlucht word ik door drie WWF-collega’s in mijn kraag gevat en in een auto gezet richting een natuurreservaat. Het is het Nanhuireservaat, een kustwetland in de delta van de Yangtzerivier. In de verte zie je Sjanghai met z’n 23 miljoen bewoners oprukken. Dit gebied bestond 10 jaar geleden nog niet. Het is land - weliswaar nat land, maar toch land - dat door de Chinezen wordt veroverd op de zee. WWF-China overtuigt de lokale overheid ervan dat het van groot belang is deze gebieden tot wetlands te laten. En niet net als veel andere gebieden vol te bouwen met industrie en woningen. Ze vormen namelijk een belangrijke buffer tussen de zee en de stad, zeker met het oog op zeespiegelstijging. Maar voor die zee daadwerkelijk zo ver is gestegen, profiteren nu al veel soorten watervogels. We zien de Japanse ooievaar (3000 wereldwijd van over!), lepelaar, kleine lepelaar (bedreigd) en kleine zwanen.
WWF heeft hier 15 Chinese waterherten uitgezet in de laatste twee jaar, oorspronkelijke bewoners van dit type natuur. Dat trekt de aandacht van de beleidsmakers, die blijkbaar meer met hertjes dan met vogels hebben. Twee herten zijn dood teruggevonden; de rest houdt zich als het goed is nog op tussen het riet. We hopen ze te zien maar de uitgestrekte rietvelden zijn slechts vanaf de dijk te bekijken.
WWF is al sinds 1990 actief in de Yangtze, de langste rivier van China. WWF-Nederland ondersteunt het programma vanaf het prille begin en financiert projecten van de bron van de rivier op het Tibetaanse plateau, tot aan de monding in Shanghai, waar de Yangtze de zee in stroomt. Het is mijn dertiende keer dat ik het programma bezoek.
Het benedengedeelte van de Yangtze zou subtropisch moeten zijn. Pfuh, dit is mijn derde keer in Sjanghai en iedere keer is het steenkoud. Mooie heldere zon, maar rond vriespunt! Zielig dat de mensen vanaf de Yangtze naar het zuiden van oorsprong geen verwarming mochten hebben in China. Nu is dus iedereen als een dolle zijn airco tot verwarming aan het opstoken. Ook niet perse klimaatneutraal lijkt me.
Mijn collega’s Yong Yi en River kijken me af en toe bezorgd aan of ik nog wakker blijf. Ik probeer dapper bij de les te blijven, me ervan bewust dat dit toch eigenlijk hun enige weekenddag had moeten zijn. Gelukkig is hun enthousiasme aanstekelijk en hebben we zo een uitstekend veldbezoek.
‘s Avonds druppelen er al wat collega’s uit andere delen van de Yangtze binnen in het hotel en hebben we een ontspannen diner, bij de …..Chinees natuurlijk.