Ik zie een Siberische kraanvogel!!

Dag 4. Wetland in de overtreffende trap
Na de hektiek van het verkeer van Sjanghai, is het wetlandgebied waar we aankomen een oase. Sowieso kon ik wel wat groen op mijn netvlies gebruiken na een paar dagen stad (waar ik eigenlijk ook niet veel meer van heb gezien dan hotel, restaurant en WWF-kantoor). Het betreft een gebied dat gebruikt werd voor visvijvers. Verder is het ook een van de vier drinkwaterbronnen voor Sjanghai. Vervuiling door landbouw en viskweek is een bedreiging voor de drinkwaterkwaliteit van de stad. De aanpak van WWF is om de visvijvers weer tot goed functionerende wetlands te herstellen. Die hebben namelijk een zuiverende werking op het water. In plaats van viskweek zijn de mensen nu overgeschakeld op teelt van lotus en biologische landbouw rondom de meertjes. WWF heeft ze geholpen met het vinden van een afzetmarkt. Het is de eerste keer dat ik het project bezoek; het werd ondersteund vanuit WWF-UK. Er komen wel wat vragen in me op. Het wetland ziet er niet echt natuurlijk uit. Er liggen kunstmatige zandstructuren in die moeten bijdragen aan de waterfiltering. Maar ik heb juist altijd geleerd dat niets zo goed filtert als een natuurlijk rietveld. De waterkwaliteit schijnt wel echt toegenomen te zijn en de overheid wil dit groots gaan overnemen. Voer om nog eens verder over te discussiëren.
Maar helaas niet deze ochtend want we moeten snel door naar het vliegveld waar ik op het vliegtuig naar Nanchang stap, hoofdstad van de provincie Jianxi. Daar gaan we naar het Poyangmeer. Now we are talking wetlands: dit is het een-na-grootste zoetwatermeer van China.
We worden opgewacht door 3 mensen van het ministerie van bosbouw van de provincie. En zoals dat zo vaak gaat, willen ze ons eerst naar het reservaatkantoor leiden om ons daar te verblijden met een powerpointpresentatie over het reservaat, ik vermoed van 1,5 uur. Consternatie en discussies. Ik ken het maar al te goed. Chinezen zijn geen outdoormensen. Zelfs mijn WWF-China collega’s zul je niet dagen door een moeras zien plonzen of met een rugzakje en tentje een steile klim zien ondernemen. Natuur moet vooral heel gezellig zijn. Maar ook zij willen nu toch echt wel voor donker het meer terugzien.
En ze hebben niets te veel gezegd. Het is winter, laag water en dus party for the birdies. Duizenden vogels zijn er te zien. Waaronder de Siberische kraanvogel. 90% van alle Siberische kraanvogels op de wereld overwintert hier in Poyang. Ik word er echt heel blij van. De zonsondergang boven het meer, waar de vogels nog één rondje vliegen om zich voor ons uit te sloven, is spectaculair.
We mogen overnachten in het veldkantoor van het reservaat, wat romantischer klinkt dan het is. Het lijkt meer op een hotel dan een veldstation. Maar met m’n beentjes omhoog en m’n laptop op schoot op het boeddhistisch harde bed, hoor je mij niet klagen!