Zwemmen met rivierdolfijnen
Door: Esther Blom
Blijf op de hoogte en volg Esther
12 Januari 2014 | Colombia, Leticia
We varen met een grote, slanke boot stroomopwaarts de hoofdstroom van de Amazone op. Die is hier wel meer dan 1,5 kilometer breed. De hoeveelheid regen die gedurende de dag op ons hoofd valt doet me begrijpen waar al dat water vandaan komt. Maar het blijft moeilijk te bevatten, zo’n grote rivier. En wat ik nog het bijzonderst vindt is dat het hoogteverschil tussen hier en 4000 kilometer waar de Amazone in de zee uitmondt, slechts 200 meter is. “Brede rivieren, traag door oneindig landschap…”. Zou Marsman het eigenlijk over de Amazone hebben gehad?
Gedurende de ochtend maken we verschillende tussenstops. We bezoeken een voormalige cattle farm waar de Victoria regia indrukwekkend groot ligt te zijn. Komt hier beter uit de verf dan in de hortus botanicus van Leiden op een of andere manier. Ook bezoeken we een toeristische stop waar de aapjes ons meteen bespringen. We mogen ze niet aaien maar ik schurk stiekem met mijn wang langs hun zachte vachtjes. De kleintjes op de buik van de aapjes slapen onverstoorbaar door. We bezoeken de ingang van een nationaal park met een oppervlakte van honderden vierkante kilometers. Er werken in totaal 30 rangers en die moeten het ondoordringbare gebied zien te beschermen tegen onder meer de illegale goudmijnbouw. Bij de mijnbouw worden kwik en cyanide gebruikt en de rivieren raken vervuild. Het beheer van het zuidelijke deel van het park gebeurt samen met de inheemse indianen maar de stammen in het noorden van het park zijn nu betrokken geraakt bij de mijnbouw. Voor een habbekrats delven ze het goud, en raken zelf vergiftigd.
’s Middags, na het achterlaten van onze spullen in het dorp waar we zullen slapen, gaan we naar een oude riviermeander waar we kunnen zwemmen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Hoeveel kans heb ik nog in mijn leven om te zwemmen in de Amazone? (gelukkig hoor ik pas later dat ook hier anaconda’s, piraña’s en kaaimannen zitten). Het allergrootste cadeau zijn de tucuxi’s, kleine rivierdolfijntjes die vlak voor me opduiken en om ons heen blijven zwemmen. Zo’n momentje van puur geluk.
Fernando, van de NGO Omacha met wie WWF in heel Zuid Amerika samenwerken aan de zwaar bedreigde rivierdolfijnen, vertelt ons erna hoe er afspraken met vissers worden gemaakt over waar, wanneer en hoe te vissen. Als de vissers zich er niet aan houden krijgen ze te maken met een potige Indiaanse dame die de touwtjes goed in handen heeft hier. Ook vertelt Fernando over de zeekoeien (manatees) die hier voorkomen en hoe hij jaren heeft moeten studeren bij de Indianen om ze te kunnen vinden. Veel meer dan een klein stukje snuit boven water heeft ook hij niet gezien.
De Indianendans ‘s avonds in het dorp sla ik over. We blijven natafelen met een paar ‘freshies’(zoetwatercollega’s) om door te akkeren over dat verdomd moeilijke onderwerp van ons zoetwaterprogramma: dammen. Hier is het laatste woord nog niet over gesproken deze dagen.
Gedurende de ochtend maken we verschillende tussenstops. We bezoeken een voormalige cattle farm waar de Victoria regia indrukwekkend groot ligt te zijn. Komt hier beter uit de verf dan in de hortus botanicus van Leiden op een of andere manier. Ook bezoeken we een toeristische stop waar de aapjes ons meteen bespringen. We mogen ze niet aaien maar ik schurk stiekem met mijn wang langs hun zachte vachtjes. De kleintjes op de buik van de aapjes slapen onverstoorbaar door. We bezoeken de ingang van een nationaal park met een oppervlakte van honderden vierkante kilometers. Er werken in totaal 30 rangers en die moeten het ondoordringbare gebied zien te beschermen tegen onder meer de illegale goudmijnbouw. Bij de mijnbouw worden kwik en cyanide gebruikt en de rivieren raken vervuild. Het beheer van het zuidelijke deel van het park gebeurt samen met de inheemse indianen maar de stammen in het noorden van het park zijn nu betrokken geraakt bij de mijnbouw. Voor een habbekrats delven ze het goud, en raken zelf vergiftigd.
’s Middags, na het achterlaten van onze spullen in het dorp waar we zullen slapen, gaan we naar een oude riviermeander waar we kunnen zwemmen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Hoeveel kans heb ik nog in mijn leven om te zwemmen in de Amazone? (gelukkig hoor ik pas later dat ook hier anaconda’s, piraña’s en kaaimannen zitten). Het allergrootste cadeau zijn de tucuxi’s, kleine rivierdolfijntjes die vlak voor me opduiken en om ons heen blijven zwemmen. Zo’n momentje van puur geluk.
Fernando, van de NGO Omacha met wie WWF in heel Zuid Amerika samenwerken aan de zwaar bedreigde rivierdolfijnen, vertelt ons erna hoe er afspraken met vissers worden gemaakt over waar, wanneer en hoe te vissen. Als de vissers zich er niet aan houden krijgen ze te maken met een potige Indiaanse dame die de touwtjes goed in handen heeft hier. Ook vertelt Fernando over de zeekoeien (manatees) die hier voorkomen en hoe hij jaren heeft moeten studeren bij de Indianen om ze te kunnen vinden. Veel meer dan een klein stukje snuit boven water heeft ook hij niet gezien.
De Indianendans ‘s avonds in het dorp sla ik over. We blijven natafelen met een paar ‘freshies’(zoetwatercollega’s) om door te akkeren over dat verdomd moeilijke onderwerp van ons zoetwaterprogramma: dammen. Hier is het laatste woord nog niet over gesproken deze dagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
